نوذر شفیعی تحلیلگر مسائل بین‌المللی در گفت‌وگو با رادیوپادیو
بایدن و تقریبا اروپایی‌ها، قرار است که اگر به برجام برگردند، مشروط برگردند. شروط آنها روشن است، مثلا بایدن میگوید کشورهای منطقه هم باید در مذاکرات برجامی، شرکت داشته باشند. اروپایی‌ها و بایدن معتقدند که برجام باید یک حوزه‌ی وسیعتری را به لحاظ موضوعی دربرگیرد. وقتی چنین دیدگاهی نسبت به بازگشت به برجام وجود دارد، ایران هم باید ابتکار عمل‌هایی را به خرج دهد تا ناظر به رفتارهای جدید ایران و اروپا باشد. به این معنی که اگر قرار است برجام به گونه‌ای دیگر تامین شود، که هم پهنه‌ی جغرافیایی و هم موضوعی به آن اضافه شود، ما هم نه تنها آن را مغایر روند اجرای برجام و توافقهای قبلی میدانیم، بلکه در اقدامی متناظر، این رفتارها طبق برنامه‌های اتمی بلند مدت ایران است (ایران در چارچوب برنامه‌های صلح آمیز هسته‌ای خود، یک دوره‌های زمانی را برای پیشبرد فعالیت‌های هسته‌ای تدارک دیده است). اگر هردو طرف بخواهند به جایی برسند، باید توقف در برابر توقف باشد و بازگشت به نقطه‌ی اصلی. یعنی نه اروپایی و آمریکایی‌ها زیاده خواهی کنند نه ایران خارج از توافق برجام گام بردارد (توقف در مقابل توقف). بازگشت به نقطه‌ی صفر یعنی از جایی که برجام منعقد شد و طبق آن هریک از کشورها تعهدات خود را انجام دهند. این یک دستاورد است که قدرت چانه زنی ما را در مقابل غربی‌ها افزایش میدهد.
در مذاکره مجدد، برجام باید هم به لحاظ افقی و هم عمودی دستخوش تحول شود. به لحاظ افقی، یعنی کشورهای عربی منطقه در مذاکرات حضور پیدا کنند، چون اینها هم درمورد فعالیت‌های هسته‌ای ایران دارای دغدغه و نگرانی هستند. تغییر عمودی هم به این معناست که ما باید موضوعات دیگری را هم در برجام بگنجانیم، مثل: موشک‌های ایران و نفوذ منطقه‌ای ایران. اینکه ما از پیش شرط یا شرط آمریکا برای بازگشت به برجام صحبت میکنیم، منظور این است. بحث غنی سازی ۲۰ درصدی، دقیقا کاهش تعهدات است و به معنی نقض برجام نیست. چون برجام یک رفتار متقابل است، یکسری تعهدات برای اروپا، آمریکا و سازمان ملل قائل شده و یکسری تعهدات برای ایران. هیچ منطق حقوقی‌ای نمیپذیرد که یکی از طرفین به تعهدات خودش پایبند باشد و دیگری نه.
دیدگاه خود را بنویسید